Poprzedni wpis zakończył się na Piazza della Signoria, więc dziś od tego właśnie miejsca rozpoczynamy naszą wędrówkę. Ten urbanistyczny kompleks, dzis tłumnie odwiedzany przez turystów, budowano od XII do XIV wieku.
Na środku placu dominuje konny posąg Kosmy I, księcia Toskanii z 1594 r., dzieło Giambologni. Budynek widoczny z tyłu po prawej stronie to Palazzo Uguccioni:
Obok pomnika znajduje się fontanna Neptuna (fontanna di Piazza), zaprojektowana przez Bartolomeo Ammanatiego w latach 1563 - 1575. Jej centralną postacią jest Neptun, rzeźba wykonana z białego marmuru. Niestety dziś jest zastawiona rusztowaniami i niewiele widać:
Główny budynek placu to Palazzo Vecchio. Zaprojektował go Arnolfo di Cambio w kształcie masywnego bloku na planie czworokąta. Budowę pałacu rozpoczęto w 1299 r., natomiast wieżę ukończono w 1310 r. Początkowo Palazzo Vecchio był siedzibą republiki florenckiej, w okresie późniejszym pełnił rolę ratusza. Trzykondygnacyjną budowlę, zwieńczoną blankami, zdobi charakterystyczna wysoka wieża (94,0 m) z tarasem, najlepiej widoczna od strony Via Vacchereccia:
Wejście prowadzi na zaprojektowany przez Micheloza dziedziniec, pośrodku którego umieszczono fontannę z Puttem Verrocchia.
Po obu stronach wejścia do pałacu stoją rzeźby: przepiękny posąg Dawida, choć z nienaturalnie wielkimi dłońmi, wyrzeźbiony przez Michała Anioła w 1501 roku (jest to kopia, w 1873 r. oryginał został przeniesiony do Galerii dell'Academia) oraz grupa "Herkules i Kakus" Bandinellego. Był to włoski rzeźbiarz i rysownik manieryzmu, uczeń Francesca Rusticiego (przyjaciela Leonarda da Vinci) ale gołym okiem widać, że do Michała Anioła mu daleko:
Na prawo od Palazzo Vecchio widzimy kolejny ważny obiekt. Jest to Loggia dei Lanzi (Loggia della Signoria), zaprojektowana przez Benciego di Cione i Simone Talentiego w latach 1376 - 1382. Nad łukami arkad, w ozdobnych kasetonach, umieszczono alegorie cnót zaprojektowane przez Agnolo Gaddiego w latach 1384 - 1389 oraz herby możnych rodów florenckich. Przy schodach prowadzacych do galerii ustawiono rzeźby lwów. Jeden z nich jest dziełem Flaminio Vacciego z 1600 r., drugi zabytkiem z czasów antycznych (ale nie sprawdziłam, przy którym stoję):
Loggia została zbudowana jako miejsce spotkań Signorii, obecnie znajdują się tu znane rzeźby. Na zdjęciach kolejno: 1. Perseusz z głową Meduzy Celliniego 1554 (kopia), w tle na lewo Porwanie Poliksene Pia Fediego 1866, 2. Porwanie Sabinek Giambologni 1583 (kopia), z lewej strony z tyłu - Patroklos i Menelaos z III w., 3. Herkules i Centaur Giambologni 1599. Pod ścianą ustawiono 6 posągów kobiet zachowanych z czasów starożytnych:
Z Piazza della Signoria przeszliśmy w stronę Muzeum Dantego. Po drodze zatrzymaliśmy się na chwilę przy wieży obok jednego z domów przy Piazza San Martino, na rogu Via Dante Alighieri. Torre della Castagna (Wieża Kasztanowa), zwana także Bocca di Ferro, jest jedną z najstarszych i najlepiej zachowanych wież w historycznym centrum Florencji, pochodzi z XI wieku. Od 1282 roku było to pierwsze miejsce spotkań przeorów (priorów) Florencji. Nazwa wieży pochodzi od procesu głosowania, który polegał na umieszczeniu kasztanów w torbie, a następnie porównaniu ich liczby z liczbą głosujących. Mówi się, że aby zapobiec ingerencjom lub zminimalizować presję ze strony polityków, bogatych bankierów i handlowców, wieżę zamykano na kilka dni, dopóki nie zakończyło się głosowanie:
Na Piazza San Martino znajduje się też inny ciekawy obiekt - oratorium Zgromadzenia Buonomini di San Martino, które działa we Florencji od 1442 roku, niosąc pomoc potrzebującymi:
W okolicach Placu San Martino mieszkała niegdyś rodzina Alighieri, na prawo od wieży Torre della Castagna. Niestety dziś już nie ma tych budynków, na ich miejscu stoją nowsze, a Muzeum Dantego mieści się w innym budynku, również nie z tamtej epoki. Na chodniku tajemnicza ręka sporządziła zagłębienie w kształcie profilu poety, które jest systematycznie polewane wodą dla zwiększenia efektu:
Nieco dalej znajduje się kościół Santa Margherita dei Cerchi, zwany też Kościołem Dantego. Zbudowany w 1032 roku, w 1295 roku stał się świadkiem ceremonii zaślubin poety z Gemmą Donati:
Tradycja głosi, że Dante po raz pierwszy spotkał się z Beatrice i zakochał się w niej właśnie w tym miejscu. Miał wówczas 9 lat, więc musiała wywrzeć na nim spore wrażenie, skoro tyle lat była jego muzą. Rodzina Beatrice ma tutaj swoje groby (m. in. jej ojciec, Folco Portinari i niania Beatrice - Monna Tessa). Sama Beatrice jako żona członka rodziny Bardi prawdopodobnie została pochowana w ich grobowcu rodzinnym, czyli w klasztorze kościoła Santa Croce.
I znowu muszę przerwać, chociaż najważniejszych rzeczy jeszcze nie opisałam. Trzecia część Florencji w przygotowaniu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz