Jakaela: Swanetia, dzień drugi

czwartek, 15 września 2022

Swanetia, dzień drugi

Dziewiąty dzień naszej gruzińskiej eskapady spędziliśmy również w Swanetii. Po drodze z Mestii do Uszguli i lodowca Szchary zatrzymaliśmy się w dwóch miejscach: wiosce Nakipari i przy Baszcie Miłości:

Nakipari to malutka wioska w Swanecji, w której znajduje się jedyna w swoim rodzaju cerkiew pod wezwaniem św. Jerzego (Jgrag), pochodząca prawdopodobnie z X wieku. Otoczona murem i niewielkim cmentarzem, z zewnątrz wygląda bardzo niepozornie. Musi jednak zawierać prawdziwe skarby, jeżeli przy bramie stoi budka ze strażnikiem, który dzień i noc trwa na posterunku:

Kościół jest wpisany na tzw. listę Nieruchomych Zabytków Kultury Gruzji o znaczeniu narodowym. Charakterystyczna jest elewacja wschodnia, widoczna na drugim zdjęciu. Zdobi ją trójdzielna arkada, otoczona masywnymi pilastrami z freskami i rzeźbami zwierząt.

Całe wnętrze pokrywają freski. Według inskrypcji na gzymsie ikonostasu malowidła wykonał Tevdore, malarz królewski, na zamówienie miejscowej szlachty. Freski przedstawiają różne sceny biblijne, postacie świętych, Apostołów i Ojców Kościoła. Na sklepieniu prezbiterium tradycyjnie przedstawiono Chrystusa Pantokratora, na zachodniej ścianie sceny torturowania św. Jerzego na kole. Część fresków jest zatarta, część po prostu mi nie wyszła na zdjęciach:

W kościele zachowała się jeszcze jedno arcydzieło - srebrna ikona z XI wieku przedstawiająca św. Jerzego z Ipari, zabijającego Dioklecjana:

Chwilę później zatrzymaliśmy się przy Baszcie Miłości. Jest ona związana z legendą o parze kochanków, którzy spotykali się kiedyś na wielkim głazie tkwiącym w rzece. Pewnego dnia młodzieniec wybrał się na wojnę i zginął. Dziewczyna nie uwierzyła w śmierć ukochanego i postanowiła, że będzie czekać na jego powrót. Przez lata, każdego dnia, wypatrywała go z tego kamienia. W końcu rodzina zbudowała dla niej basztę:

Stamtąd udaliśmy się do następnej atrakcji - lodowca Szchara. Ze wsi Uszguli prowadzi tam szlak, przewidziany na 6 godzin. Tyle czasu na spacer żadnym cudem nie udałoby się wcisnąć w nasz program, zresztą w naszej grupie pewnie by się na sześciu godzinach nie skończyło. Połowę czasu zajęłoby przejście mniej ciekawego, płaskiego odcinka drogi. W tej sytuacji pojawił się wybór: albo podjechać terenówką i pieszo zrobić drugą część trasy, albo wcale nie iść na lodowiec. Oczywiste jest, że pojechaliśmy:

Nasza wyprawa z założenia nie była zaplanowana jako rajd po górach, ale każda okazja do trekkingu cieszyła nas ogromnie. A wspaniałe widoki rekompensowały cały wysiłek i zmęczenie:

W końcu dotarliśmy pod czoło lodowca. Po raz pierwszy w życiu znalazłam się powyżej 2500 m, a przed sobą miałam jedną z najwyższych gruzińskich gór - Szcharę o wysokości 5193 m.

Od razu informuję, że to, co mam na głowie to nie ręcznik, tylko naprędce wykonane z chustki nakrycie głowy dla ochrony przed upałem. Może tego na zdjęciach nie widać, ale upał tego dnia był okropny i do samego lodowca nie ustąpił.