Dzisiaj pospacerujemy sobie główną ulicą. Można spędzić tu cały dzień, nie nudząc się ani przez chwilę.
Zaczynamy od popatrzenia przez okna naszego apartamentu, położonego wprawdzie nie przy Strada Maggiore, ale tuż za rogiem, przy bocznej uliczce. Zerkamy najpierw w prawo, potem w lewo. Tarasik sąsiada i typowe włoskie podwórko. W prawym górnym roku drugiego zdjęcia widać coś białego, wyglądającego jak balustrada. To olbrzymi taras na dachu sąsiedniej kamienicy, który lepiej widać z placu przed kościołem Santa Maria dei Servi:
Skoro już znaleźliśmy się na Piazetta dei Servi di Maria, możemy zajrzeć do kościoła. Jest to wiekowy budynek, który budowano od 1386 roku dla zakonu serwitów (Zgromadzenie Sług Najświętszej Maryi Panny). Twórcy wzorowali się na bazylice św. Petroniusza, jest więc to kościół duży, o wymiarach 100 m na 20 m, zbudowany na planie krzyża łacińskiego. Fasada jest ceglana, surowa, nigdy nie była dekorowana. Wolnostojące krużganki powstały w XVI wieku:
Kościół jest trzynawową bazyliką, sklepienie z ostrołukowymi terakotowymi żebrami oparto na okrągłych kolumnach i ośmiokątnych filarach (na przemian). Kościół posiada szereg płytkich bocznych kaplic, bogatych w dzieła sztuki:
Naprzeciwko kościoła, pod numerem 44, w XVII-wiecznym Palazzo Davia Bargelini, mieści się Muzeum Sztuki Przemysłowej. Nawet jeśli nie zainteresujemy się zbiorami muzeum, warto zajrzeć na fasadę, dziedziniec i klatkę schodową pałacu:
Za kościołem Santa Maria dei Servi (Str. Maggiore 45), w pięknym Palazzo Hercolani, umieszczono Wydział Nauk Politycznych Uniwersytetu Bolońskiego. Dzięki temu możemy tam wejść i swobodnie się rozejrzeć. Nie wiem, czym właśnie ten wydział zasłużył sobie na tak wspaniałą lokalizację:
Możemy się jeszcze porozglądać po najbliższej okolicy, obejrzeć posadzki w portykach, wejść do niektórych bram i na dziedzińce:
Wieczorem warto zasiąść w niewielkiej knajpce Italian BreakPast, przy stoliku na zewnątrz, z lampką wina i świetnym makaronem lub tortelloni.
A po sąsiedzku jeden z "Sekretów Bolonii" - Corte Isolani i Le Tre Frecce (Trzy Strzały). Popularna legenda mówi, że trzech złodziei polowało na bogatego mężczyznę, gdy w pewnym momencie z okna wyłoniła się naga kobieta, odwracając ich uwagę. Mówi się też, że była to szlachcianka, oskarżona o cudzołóstwo przez męża. Wynajął on łuczników, aby przez zabójstwo zmyć ciążącą na nim hańbę. Kobieta, sprytna i bardzo piękna, w odpowiednim momencie upuściła swoje ubranie, pozostając nagą, a dalej jak wyżej ;-) Strzały wypuszczone przez złoczyńców utkwiły w suficie. Są też dwie inne wersje opowieści o trzech strzałach. Pierwsza dotyczy bitwy między dwoma szlachcicami, których strzały utknęły w portyku, nikt nie wie, dlaczego. Druga, o wiele nowsza, opowiada o żartach wśród uczniów Raffaele Faccioliche, który w 1877 r. pracował nad odrestaurowaniem domu Isolani. Celem ich było zrujnowanie pracy, którą wykonał z takim poświęceniem. Bez względu na historię, portyk Corte Isolani pozostaje jednym z najbardziej charakterystycznych widoków miasta:
I to na dzisiaj wszystko, zapraszam do czytania następnej notki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz